ONI SU BRANILI DRŽAVNE BOJE
Vladimir Firm:
- Rođen: 1923. godine u Zagrebu
- Igrao: od 1938. do 1954.
- U klubu: Lokomotiva i Partizan
- Na mestu: centarhalfa i vođe navale
- Reprezentativac: 3 puta
- Zanimanje: mehaničar
Pripadnik generacije Čajkovskog, Bobeka, Rupnika, braće Horvat i drugih poznatih fudbalera zagrebačke fudbalske škole iz prvih poratnih godina, Vladimir Firm je čitave tri sezone branio boje FK Partizan (1947, 1948 i 1949). Ali, za razliku od svojih renomiranih drugova, koji su fudbalski stasali u zagrebačkim klubovima, Firm je počeo skromno: dugo anoniman dečkić, koji je pikao loptu po poljanama Trnja i Martinovke, konačno je zamakao za oko funkcionerima Željezničara (docnije Lokomotive), u čijem dresu je prošao vatru svih okršaja — od podsaveznih do kvalifikacija za elitno društvo i konačnog ulaska u Prvu ligu.
Kaljen i prekaljen, pečen i prepečen na svim fudbalskim vatrama, već 1946. godine bio je jedan od najzapaženijih centarhalfova u zemlji, ta je kao takav dobio laskavu ponudu od tadašnjeg šampionskog tima Partizana, u kome su igrali najekskluzivniji asovi onog doba (Brozović, Čajkovski, Simonovski, Palfi, Bobek, Mihajlović, Rupnik, Matekalo i dr. Nije se dvoumio dugo. Šansu je iskoristio na najbolji mogući način: prešao je u Beograd i brzo postao standardni prvotimac „crno-belog“ kluba, šta više iz ekipe je istisnuo dotle nezamenljivog vođu navale Franju Rupnika konačno doživeo čast da obuče plavu majicu najjače državne selekcije!
Solidno školovan, disciplinovan i racionalan igrač, Firm je svoju fudbalsku zvezdu kovao manje na lucidnom duhu i mašti, a više na izuzetnim atletskim svojstvima po kojima je bio prototip tada vrlo cenjenog centarhalfa — štopera, odnosno centarfora-drednota britanskog kova. Izvanredno visok i masivan, ličio je na pravog gladijatora. Borben i oštar, za svoju korpulenciju i dovoljno brz, u duel igri je bio gotovo nepobediv, pa je brzo uočeno da bi mogao biti idealan štoper. U dresu s brojem 5 dao je mnoge zapažene igre, kako u Lokomotivi tako i u Partizanu pa u državnom timu!
Pošto je imao silovit udarac obema nogama, odličan odraz i sjajnu igru glavom, tehničkom vođstvu „crno-belih“ je brzo „proradio kliker“: pokušali su s Firmom kao vođom navale, koji bi igrao po uzoru na tadašnje britanske „drednote“ — Nata Lofthauza, Tredvorda Forda i druge. Eksperiment se isplatio. Svojom velikom masom i probojnošću Firm je prosto „rasturao“ protivničke štopere, pa je jedno vreme u ovoj ulozi bio i zapažen golgeter. Ipak, uprkos orijaškom rastu i oštroj, beskompromisnoj igri, bio je korektan i fer borac koji nije nikada zloupotrebljavao snagu.
Firmova značajna odlika je bila i — svestranost. S podjednakim uspehom mogao je da igra i na drugim mestima u ekipi (kao bek, half, pa i polutka). Svoje jedine tri igre u nacionalnom dresu odigrao je na tri različita mesta! Tako je u debiju, 1947. godine u meču Jugoslavija — Rumunija (3:1), koji je igran u Bukureštu u okviru Balkanskog kupa, bio junak utakmice u dresu s brojem 5. Iste godine u Tirani, u susretu Jugoslavija — Albanija, (4:2), igrao je krilnog halfa. A u onoj istorijskoj, trećoj kvalifikacionoj utakmici s Francuzima (1949. godine u Firenci) koja nam je vizirala pasoš za odlazak na prvo posleratno Svetsko prvenstvo u Brazilu, igrao je sa zapaženim uspehom — centarfora!